مرا ببخش

شکوفه احساسم را در خاک وجودت میکارم مرا همین بس که روح تو بهترین مامن ریشه های سرکش وجودم است

فرشته من وقتی بی تابی های این کودک لجوج را صبر میکنی دنیایم بهشتی زمینی میشود

قدم به قدم کنارم می ایستی و زخم های خورنده این روح را به جان میخری

مرا ببخش که روحم به بازی گرفته شده که نتوانسته این همه عشق را در ریشه و رگ های دنیایش جا دهد

مرا ببخش

م..... جمعه 23 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 09:03 ب.ظ

نظرات 2 + ارسال نظر

ستاره کویر جمعه 23 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 10:05 ب.ظ http://hadiseashna.blogsky.com

«همه از خدائیم، به سوی خدا میرویم»
کلّ هستی از خداست. آنچه در دنیای توهّمتان می بینید، از ذات احدیّت نشأت گرفته است. آیا چیزی جز خدا و جز از خدا می بینید؟ خدا آنچه هست، آنچه نیست، آنچه خواهد بود و آنچه بوده است، می باشد. خدا تنها حقیقت، تنها زندۀ واقعی، تنها حیات جاودان و تنها شعور حاکم بر هستی است.
جز خدا نیست. هر چه هست، خداست. جز خدا نبینید، جز خدا نپندارید و جز خدا حامی ای نجوئید که او ذات یگانۀ هستی است. تنها حقیقت ماندگار و تنها پدیدۀ جاودان. جز او هر چه هست، همه از اوست. با اوست. در اوست و تنها اوست که هست و غیر او هر چه هست، زندگانی از او می یابد که او وحدت بی منتهاست. (از وبلاگ حدیث آشنا)

امیر سه‌شنبه 2 اردیبهشت‌ماه سال 1393 ساعت 03:03 ق.ظ

بیشتر از ده بار اینو خوندم ... بیشتر از ده بار هم خواستم پیام بذارم اما هربار نمیشد ...یا نت قطع بود یا سایت مشکل داشت ... بهرحال مثه همیشه عالی نوشتی